คดีชายฝรั่งเศสวางยาเมีย-ชวนชายอื่นมาข่มขืน สะท้อนวัฒนธรรมการข่มขืนในสังคมปิตาธิปไตย

จากคดีสุดอื้อฉาวที่ โดมินิค เปลิโกต์ วางยาสลบ จีเซล ภรรยาของตัวเอง แล้วให้ผู้ชายอื่น รวมแล้วมากกว่า 50 คนข่มขืนเธอ ซึ่งเหตุที่เกิดช่วงระหว่างปี 2554-2563 อัยการฝรั่งเศสได้เรียกร้องโทษจำคุกสูงสุด 20 ปีสำหรับโดมินิก แต่ในกลุ่มคนที่มีเพศสัมพันธ์กับเธอช่วงสลบนั้นมีบางส่วนที่ปฏิเสธอ้างว่าไม่นับเป็นการข่มขืน มีมุมมองว่าคดีนี้ได้สะท้อนวัฒนธรรมการข่มขืนในสังคมปิตาธิปไตย

“มันถึงเวลาแล้วที่สังคมแห่งการอวดเบ่งความเป็นชายและเป็นปิตาธิปไตยที่มองข้ามปัญหาการข่มขืนจะต้องเปลี่ยนแปลง” จีเซล เปลิโกต์ กล่าวในการคำแถลงต่อคดีที่มีการฟ้องร้องเอาผิดสามีของเธอและชายอีกมากกว่า 50 คน ที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับการข่มขืนเธอในตอนหมดสติ เธอประกาศในศาลอีกว่ามันถึงเวลาแล้วที่จะต้องมีการเปลี่ยนแปลงมุมมองเรื่องการข่มขืน

จีเซล เป็นหญิงชาวฝรั่งเศสที่เผชิญกับการถูกวางยาสลบโดยสามีของเธอเองชื่อ โดมินิค เปลิโกต์ แล้วสามีของเธอก็เชิญให้ชายคนอื่นมามีเพศสัมพันธ์กับเธอโดยที่เธอไม่รู้สึกตัว ซึ่งเธอนับว่าเป็นการข่มขืนและล่วงละเมิดทางเพศโดยจากสามีของเธอเองและจากชายอื่น

การฟ้องร้องคดีนี้ ทำให้จีเซลกลายเป็นไอคอนนักสตรีนิยมผู้ที่ต่อสู้เพื่อต่อต้านการล่วงละเมิดทางเพศ เธอยืนยันให้มีการเปิดดำเนินคดีแบบสาธารณะ โดยบอกว่าเพื่อต้องการสร้างความตระหนักรับรู้ในสังคมเกี่ยวกับการวางยาและการล่วงละเมิดทางเพศ ในขณะที่มีการพิจารณาคดี ฝ่าย โดมินิค สามีของเธอที่ตอนนี้กลายเป็นอดีตสามี กับชายคนอื่นๆ ที่ร่วมก่อเหตุได้ยืนอยู่ในคอกจำเลยที่ศาลเมืองอาวีญง เมืองทางตอนใต้ของฝรั่งเศส ซึ่งจีเซลบอกว่าเป็นเสมือนการดำเนินคดีกับ “พวกขี้ขลาดตาขาว” ที่มีส่วนร่วมในการข่มขืนเธอ

ชอ ชาบุด อัยการรัฐของฝรั่งเศสเรียกร้องให้มีการลงโทษ โดมินิค ให้ต้องโทษจำคุกหนักสุด 20 ปี โดยบอกว่ามันจะเป็นโทษจำคุกที่ยาวนาน แต่จะ “ไม่ยาวนานเกินไปเมื่อเทียบกับความร้ายแรงของการกระทำเช่นนี้”

“มีตัวอย่างจำนวนมากในประวัติศาสตร์ที่อาชญากรสามารถแสดงตัวให้ดูมีภาพลักษณ์ดี แต่ขณะเดียวกันก็เป็นคนที่สามารถกระทำในสิ่งที่เลวร้ายที่สุดได้ แล้ว โดมินิค เปลิโกต์ ก็เข้าข่ายนี้” ชาบุดกล่าว

จำเลยหลายคนบอก “ไม่รู้ว่าเป็นการข่มขืน” หรือไม่คิดว่าเป็น

ในขณะที่ โดมินิค ให้การยอมรับผิดในทุกข้อหา แต่จำเลยคนอื่นๆ บางส่วนที่ปฏิเสธว่าตอนที่พวกเขาทำไปนั้นไม่รู้ว่ามันคือการข่มขืน จำเลยเหล่านี้มีอายุระหว่าง 21-68 ปี ในช่วงที่พวกเขาก่อเหตุมีเพศสัมพันธ์กับจีเซลตอนที่เธอไม่ได้สติ พวกเขาอ้างว่าในตอนนั้นพวกเขาคิดว่ามันเป็นจินตนาการทางเพศที่เป็นไปอย่างยินยอมพร้อมใจ หรือไม่ก็อ้างว่าในตอนนั้นพวกเขาทำไปโดยขาดสติ

จำเลยที่ร่วมมือกับโดมินิคอ้างว่าพวกเขาก็เป็นเหยื่อเหมือนกัน โดยบอกว่าพวกเขาทำไปเพราะเข้าใจผิดว่ามันเป็นจินตนาการทางเพศของคู่รักคู่นี้ที่ชอบการมีเพศสัมพันธ์แบบไม่ได้สติแบบที่คู่สองคนนี้ตกลงกันมาก่อนแล้ว หรือไม่ก็อ้างว่าพวกเขาคิดว่าจีเซลแค่กำลังแกล้งหลับอยู่เท่านั้น

“ฉันได้เห็นคนที่ยืนกรานปฏิเสธว่าไม่ได้ข่มขืน กับคนที่ยอมรับว่าทำ” จีเซลกล่าว “ฉันอยากจะบอกกับคนเหล่านี้ว่า เมื่อไหร่กันที่นางเปลิโกต์แสดงความยินยอมให้พวกคุณเข้ามาในห้อง เมื่อไหร่กันที่คุณได้รับรู้ร่างที่แน่นิ่งนี้ เมื่อไหร่กันที่คุณไม่ได้รายงานเรื่องนี้กับตำรวจ”

“เมื่อคุณเดินเข้ามาในห้องนอนแล้วเห็นร่างที่แน่นิ่ง มีตอนไหนกัน ที่คุณตัดสินใจว่าจะไม่มีปฏิกิริยาอะไร” จีเซลกล่าว

ในชั้นศาลมีหลักฐานเป็นวิดีโอและภาพถ่ายที่ โดมินิค ถ่ายเก็บไว้รวมแล้วราว 20,000 ชุด แสดงให้เห็นจีเซลนอนไร้สติในขณะที่ผู้ชายกระทำชำเราเธอ ในวิดีโอแสดงให้เห็นตัวเธอที่แน่นิ่งไม่เคลื่อนไหว บางครั้งก็กรนด้วย ในเวลาเดียวกับที่ชายที่สามีเธอเชิญเข้ามาหรือบางครั้งก็ตัวสามีเธอเองที่กระทำชำเราเธอในสภาพนั้น

อัยการ ชาบุด ได้พูดถึงเรื่องที่จำเลยเข้าใจผิดเรื่องความยินยอมพร้อมใจไว้ โดยบอกว่า ในยุคปัจจุบันคุณไม่สามารถอ้างว่า “เธอไม่ได้พูดอะไร แสดงว่าเธอสมยอม” เรื่องนั้นเป็นความคิดผิดๆ จากอดีต

แต่ในปัจจุบันมีการรณรงค์เรื่องการยินยอมพร้อมใจ ว่าจะต้องมาจากการที่อีกฝ่ายที่มี่อายุถึงเกณฑ์บอกยินยอมพร้อมใจด้วยความจริงจังไม่ใช่ทำไปเพราะถูกกดดันจากอำนาจของอีกฝ่ายหรือทำไปโดยไม่ได้สติ และต้องเป็นการบอก Yes หรือยืนยันความต้องการไม่ใช่แค่การไม่ขัดขืน

อัยการอีกรายหนึ่ง ฌอง-ฟรองชัวส์ มาเยต์ กล่าวถึงกรณีหนึ่งในจำเลยที่กระทำต่อจีเซลว่า ในขณะที่จำเลยรายนี้อ้างว่าตัวเองก็เป็นเหยื่อเหมือนกัน แต่ในความเป็นจริงแล้ว “เขาก็รู้สึกพึงพอใจกับสถานการณ์ที่แสดงให้เห็นตรงหน้าเขา”

ชาบุด บอกว่า “จำเลยกำลังพยายามผลักความรับผิดชอบโดยการอ้างว่า จีเซล เปลิโกต์ สมยอม แต่มันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะมองให้เป็นแบบนั้นในยุคปัจจุบัน คือปี 2567”

ชาบุด เรียกร้องให้มีการลงโทษ โดมินิค ด้วยโทษสูงสุดคือจำคุก 20 ปี ซึ่งเธอเองก็มองว่ามันยังไม่มากพอ นอกจากนี้ยังเรียกร้องให้มีการลงโทษจำเลยอื่นๆ ที่ร่วมมือกับโดมินิคเป็นโทษจำคุกสูงสุด 15 ปี บางรายก็ 17 ปี หรือลดหลั่นมากน้อยตามแต่กรณีไป

ศาลฝรั่งเศสจะตัดสินลงโทษจำเลยเหล่านี้ในวันที่ 20 ธันวาคม ที่จะถึงนี้ ซึ่งจะนับเป็น “คดีครั้งประวัติศาสตร์” และถือเป็นหนึ่งในคดีอาชญากรรมที่มืดมนที่สุดของฝรั่งเศส อันเป็นคดีที่สะท้อนให้เห็นปัญหาวัฒนธรรมการข่มขืนที่มาจากสังคมปิตาธิปไตยในฝรั่งเศสด้วย

ปัญหาทางกฎหมาย และวัฒนธรรมการข่มขืนจากสังคมปิตาธิปไตย

การดำเนินคดีในครั้งนี้ยังจุดชนวนให้มีการเดินขบวนสนับสนุนจีเซล และเกิดการถกเถียงกันในเรื่องที่ว่าประเทศฝรั่งเศสควรจะอัพเดทกฎหมายว่าด้วยการข่มขืนได้แล้วหรือไม่

เนื่องจากในปัจจุบันฝรั่งเศสยังคงเป็นประเทศที่กฎหมายระบุนิยามการข่มขืนว่าต้องมีลักษณะของการขู่หรือบีบบังคับด้วย ต่างจากในหลายประเทศ เช่น สวีเดน, ไอซ์แลนด์, สเปน และฟินแลนด์ ที่กฎหมายระบุว่าการมีเพศสัมพันธ์ต้องเป็นไปด้วยความยินยอมพร้อมใจเท่านั้นไม่เช่นนั้นจะนับเป็นการข่มขืน

ในกรณีของ โดมินิค เปลิโกต์ นั้น เขาได้สร้างห้องแช็ตเอาไว้สำหรับให้คนที่ต้องการมีเพศสัมพันธ์กับภรรยาของเขาตอนกำลังสลบ ให้มีการเข้ามาร่วมพูดคุยหรือนัดก่อเหตุได้ ซึ่งในปัจจุบันห้องแช็ตตังกล่าวนี้ถูกปิดไปแล้ว

สื่อ NPR ระบุว่า คดีนี้แสดงให้เห็นว่าห้องแช็ตที่สุมหัวกันของผู้ชาย และการที่ผู้ชายไม่เข้าใจเรื่องการยินยอมพร้อมใจ หรือไม่ชอบเรื่องการยินยอมพร้อมใจล้วนแต่เป็นสิ่งที่ส่งเสริมวัฒนธรรมการขืมขืน สิ่งที่น่ากลัวไม่ใช่แค่การที่โดมินิคจัดการให้มีคนอื่นมาข่มขืนภรรยาของเขาเท่านั้น แต่เป็นเรื่องที่มีคนหลายสิบคนที่พร้อมจะทำเช่นนั้นด้วย

สถิติปี 2566 ระบุว่าในฝรั่งเศสมีเหยื่อเผชิญความรุนแรงทางเพศ 114,000 ราย และมีอยู่มากกว่า 25,000 รายที่ได้รับรายงานว่าเป็นกรณีการข่มขืน ผู้เชี่ยวชาญบอกว่ากรณีในฝรั่งเศสนั้นมีอยู่จำนวนมากที่กรณีข่มขืนไม่ได้รับรายงานเพราะขาดหลักฐานทางวัตถุ มีอยู่ร้อยละ 80 ที่ไม่ได้ฟ้องร้อง และคนที่ฟ้องร้องร้อยละ 80 ก็ถูกถอนฟ้องไปก่อนที่จะมีการสืบสวน

สำหรับกรณี โดมินิค นั้นเขาถูกจับกุมเมื่อปี 2563 ในอีกข้อกล่าวหาหนึ่งคือต้องสงสัยว่าทำการถ่ายใต้กระโปรงผู้หญิง แต่ต่อมาตำรวจก็ได้ตรวจค้นบ้านของเขาแล้วพบว่ามีรูปกับวิดีโอที่เขาถ่ายตอนที่ชายอื่นมีอะไรกับภรรยาเขาขณะสลบ ซึ่งโดมินิคยอมรับว่าได้ถ่ายทำและเก็บภาพถ่ายกับวิดีโอเหล่านี้เอาไว้อย่างเป็นระบบ

ผู้เชี่ยวชาญและกลุ่มที่ต่อสู้เพื่อแก้ปัญหาความรุนแรงทางเพศบอกว่าการที่กลุ่มจำเลยไม่ยอมรับว่าตัวเองก่อเหตุข่มขืนนั้น สะท้อนให้เห็นว่าการข่มขืนยังเป็นหัวข้อต้องห้ามและมีภาพลักษณ์เหมารวมที่ยังคงติดอยู่ในหัวผู้คนในฝรั่งเศส คือเรื่องที่ว่าการข่มขืนเป็นเรื่องของโจรผู้ร้ายตามที่สาธารณะและไม่ได้เกี่ยวข้องกับคนใกล้ชิดที่กระทำในพื้นที่ส่วนตัว

มากาลี ลาฟูร์กาเดอ ผู้พิพากษาและเลขาธิการใหญ่ของคณะกรรมการที่ปรึกษาด้านสิทธิมนุษยชนแห่งชาติฝรั่งเศสผู้ที่ไม่ได้มีส่วนกับคดีนี้บอกว่า วัฒนธรรมกระแสหลักทำให้คนเข้าใจผิดเรื่องการข่มขืน มักจะทำให้คนนึกถึงคนแปลกหน้าผู้ถือมีดขู่มากกว่า แต่ในความเป็นจริงทางสังคมศาสตร์และทางอาชญวิทยาแล้ว การข่มขืนไม่ได้เป็นแบบนั้นเลย

ลาฟูร์กาเดอ บอกว่า กรณีข่มขืน 2 ใน 3 เกิดขึ้นในบ้านส่วนตัว และส่วนใหญ่แล้วเป็นกรณีที่เหยื่อรู้จักกับผู้ก่อเหตุ มันอาจจะเป็นเรื่องยากที่จะต้องยอมรับความจริงที่ว่า เพื่อน, พ่อ หรือพี่น้อง ที่เรารักและมองว่าเป็นคนดีนั้นจะกลายมาเป็นผู้ก่อเหตุข่มขืนได้ คดีของเปลิโกต์จึงแตกต่างกับขบวนการ #MeToo ของพวกดาราในแง่ที่ว่า “มันทำให้เราเข้าใจว่าคนก่อเหตุข่มขืนอาจจะเป็นใครก็ได้”

“ในครั้งนี้ พวกนั้นไม่ใช่สัตว์ประหลาด ไม่ได้เป็นฆาตกรต่อเนื่องที่อยู่ชายขอบของสังคม พวกเขาเป็นผู้ชายที่ดูเหมือนคนที่พวกเรารัก” เปลิโกต์กล่าว

เรียบเรียงจาก